“Kijk me eens aan”. Welke vader of moeder heeft dat niet ooit eens op de één of andere manier tegen zijn kind gezegd? Ik in ieder geval wel, want het is ook heel gewoon. In onze cultuur is het gebruikelijk elkaar aan te kijken wanneer je met elkaar praat, terwijl het in andere culturen zelfs beledigend kan zijn. Wonderlijk toch? Wij vinden elkaar in de ogen kijken getuigen van respect en we hebben het idee dat de uitgesproken boodschap beter begrepen en ontvangen wordt. Ik denk dat we ons wel eens kunnen vergissen. Want herkent u volgende situaties ook? U wil uw kind een standje geven, maar hij zit te friemelen met een papiertje en kijkt daar gespannen naar. U wilt dat hij u aankijkt als u tegen hem praat. U bent daar uiteindelijk drukker mee, dan met uitleggen waar het standje over gaat. En misschien komt dat laatste er niet eens meer van, doordat u beide boos wordt. Of een situatie waarin uw puber schijnbaar ongeïnteresseerd onderuit hangt, terwijl u hem wil uitleggen waarom het belangrijk is dat hij op tijd gaat slapen. U vraagt hem rechtop te gaan zitten en als een fatsoenlijk mens met u te praten. Want dat mag u toch inmiddels wel van hem verwachten, vindt u. Oei, tegen het zere been. Of hij zakt nog meer onderuit of gaat naar zijn kamer. En wat wilde u ook al weer eigenlijk bespreken? Of uw kind met ASS die tegenover u aan tafel zit, maar steeds van u weg kijkt waardoor u het gevoel heeft dat hij niet wil luisteren. U kunt vast nog veel meer voorbeelden bedenken visit the website. Maar wat dan wel?
Elkaar aankijken is inderdaad niet raar, maar als het een gesprek in de weg zit, dan schiet het zijn doel voorbij. En proberen te begrijpen waar de weerstand vandaan komt, maakt het mogelijk om toch met uw kind in gesprek te gaan zonder dat hij u aan moet kijken. Het kind dat zit te friemelen, misschien omdat hij wat onrustiger of onzekerder is, kan zich misschien wel beter concentreren als hij iets te friemelen heeft. Friemelen en luisteren tegelijk lukt hem misschien beter dan u aankijken en luisteren tegelijk. En als uw doel is dat u kind uw hoort en begrijpt kunt u voor het eerste kiezen en hem met iets laten friemelen dat niet stoort. En praten met uw puber lukt vaak veel beter op een ongedwongen moment, tijdens de afwas of een wandeling of wat dan ook. Er wordt dan minder op zijn houding gelet, waardoor het ook meer over het onderwerp kan gaan en uw puber (en u!) zich meer gehoord voelt. En die houding verandert dan soms ‘vanzelf’ mee in meer geïnteresseerd. En uw kind met ASS dan, moet die niet leren hoe ‘het hoort’? Voor een kind met ASS kan het moeilijk zijn iemand aan te kijken. Het is lastig voor een kind met autisme de uitdrukking op iemands gezicht te begrijpen en er betekenis aan te geven. Het kan hem zo afleiden en bezig houden dat het hem niet lukt ook nog te luisteren. Dit kan voor overprikkeling zorgen en dan is een gesprek helemaal niet meer mogelijk. Het kan prettiger zijn om bijvoorbeeld naast elkaar te zitten. Wilt u toch graag dat uw kind met ASS leert mensen aan te kijken omdat u dat sociaal wenselijker vindt, leer hem dan om net boven de neus te kijken, op het voorhoofd. Ogen zullen hem dan niet afleiden en de ander zal er minder aandacht aan geven. En zo past er op elk potje een dekseltje en kunnen we met onze kinderen in gesprek blijven!
juni 2015